Φανταστείτε πως βρέθηκε ένας τρόπος, μια μέθοδος παραγωγής καθαρής, «πράσινης» ενέργειας από την καύση των πιο όμορφων πινάκων ζωγραφικής που απεικονίζουν τοπία. Φανταστείτε λοιπόν την κυβέρνηση, να ξοδεύει 1 δις ευρώ σε επιδοτήσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν να κατεβάσουν τους πίνακες ζωγραφικής από τους τοίχους των μουσείων και των μεγάλων εκθέσεων της χώρας. Φανταστείτε να ξεκρεμιούνται από τους τοίχους και τα βάθρα τους και να ρίχνονται στις υψικαμίνους προς καύση οι πίνακες των Ντίρερ, Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Ριούσκιν, Σεζάν, Τέρνερ, Βαν Γκογκ.
Η απάντηση είναι μία:
Η πολιτική ενέργεια θα χαρακτηριζόταν βανδαλισμός του αισχίστου είδους. Παρά την κρίση της κλιματικής αλλαγής, όλοι θα τη θεωρούσαν σαν ένα βαρύ και ανεύθυνο πλήγμα στον Πολιτισμό, ένα υπερβολικά μεγάλο τίμημα για την ανάπτυξη μίας νέας τεχνολογίας, αβέβαιης αποτελεσματικότητας. Μια παρόμοια δυστοπία εξελίσσεται σήμερα. Δε θυσιάζονται βέβαια τα εικαστικά αριστουργήματα που απεικονίζουν τη φύση, αλλά τα αριστουργήματα της φύσης καθ’ εαυτά.
Ρόμπερτ Μακφάρλαν: «Απειλούμενα τοπία»