Άρθρο του Γιάννη Πίτρη από το περιοδικο “ΟΛΥΜΠΟΣ” του Σ.Ε.Ο Θεσσαλονίκης.
Ένας νέος αναρριχητής ξεπροβάλλει.
Ένας αναρριχητής που γνώρισε τις πίστες με διαδικασίες συνοπτικές. Που αψήφησε προπονητές και παλιούς αναρριχητές, ιστορίες για αγρίους και άλλους ορειβάτες. Που άρχισε με την πρώτη ευκαιρία ‘’έλξεις να τραβάει’’ σε κάθε μήκος, ύψος, πλάτος και βάθος του βράχου. Μια νέα γενιά που φόρεσε τόσο γρήγορα το πρώτο της τεχνικό παπούτσι, ώστε ακόμα προσπαθεί να μετρήσει τα νούμερα που κατέβηκε από το κανονικό. Αναρριχητές που κραυγάζουν τα γνωστά ‘’Πάμε ρε σκύλε’’ ή ‘’Amuerte’’ με τρόπο ανατριχιαστικό, με τρόπο που φυσικά μιμήθηκαν από καταξιωμένους άλλους. Όλα τόσο γρήγορα, τόσο συνοπτικά. Επίπονα, αλλά θριαμβευτικά. Μα, καθόλου ανόητα. Ο σκοπός ωρίμαζε μέσα του από την πρώτη κιόλας στιγμή: Η βαθμολογία!
Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, σε όποια πίστα ή πεδίο κι αν τύχει να αναμειχθείς, είναι εύκολο να διακρίνεις την τραγικότητα του φαύλου αυτού κυνηγητού. Οι αναρριχητές πλέον κυνηγάνε τις επιδόσεις με νύχια και με δόντια, σε τακάκια και λοιπά φαπάκια, όπως οι φουκαριάριδες οι πράκτορες της DEA κυνηγούσαν τον μπαγάσα Escobar: βρίσκονται πάντοτε κοντά, μα ποτέ εκεί! Ποτέ η δυσκολία δεν θα τους γεμίζει ψυχικά, ποτέ δεν κρίνονται άξιοι για τα αναρριχητικά δεδομένα, ποτέ ποτέ ποτέ. Το μοτίβο επαναλαμβάνεται δίχως καμία ελπίδα τερματισμού (κι ευτυχισμού): Citius,Altius,Fortius (Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά).
Λογικό κι αναμενόμενο, θα απαντούσε κανείς, μιας και η Νέα Τάξη Πραγμάτων μαθαίνει το άτομο να αυτοπροσδιορίζεται από τις επιδόσεις του καθημερινά. Λυπηρό και τραγελαφικό, θα σημείωνε κάποιος άλλος, παρατηρώντας τον αναρριχητικό κόσμο πλέον να στοιχειοθετείται με βάση τα αποτελέσματα και όχι την προσπάθεια. Πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες εξορμήσεων που κρίθηκαν ‘’αποτυχημένες’’, διότι απλά δεν γράφτηκαν οι βαθμολογίες που έπρεπε. Η φύση πουθενά, οι άνθρωποι ασήμαντοι, το ταξίδι ανιαρό και βαρετό.
Ή, για να το κάνουμε ακόμη χειρότερο. Πόσες φορές δεν είδαμε φιλίες και συντροφιές να χλευάζονται πάνω στον ανταγωνισμό μιας βαθμολογίας.
Όχι, όχι, εδώ δεν μιλάμε για εκείνον τον ευγενή συναγωνισμό που πολλοί οραματίζονται στους κόλπους του αθλητισμού. Εδώ πρόκειται για άλλου είδους: έναν σκληρό ανταγωνισμό για μια θέση στην κατάταξη της αναρριχητικής κοινότητας. Μια θέση πιο σημαντική κι από την αναρρίχηση στην ολότητά της. Πρόκειται γι’ αυτό το αίσθημα ευθυμίας (και παράλληλα ανωτερότητας έναντι των υπολοίπων) που νιώθει ο νέος αναρριχητής όταν ‘’χώνει 2-3 βαθμολογίες πιο πολύ από τους άλλους’’. Πρόκειται για το ίδιο αίσθημα που γεννάει το –κάπως άκομψο, αλλά καθ’όλα αληθινό: Μη του μιλάτε του παιδιού, αυτός χώνει 7c’’. Κατάταξη στην αναρριχητική κοινότητα babe.
Κατάταξη και σχέσεις ανθρώπων βασισμένες σε ένα σύστημα αξιών, που κάθε άλλο περιέχει παρά ‘’αναρριχητική παιδεία’’. Σχέσεις εύθραυστες και πικάντικες για όσους αρέσκονται να το παίζουν ‘’καμπόσοι’’ και να ασχολούνται με αριθμούς και λοιπά ανδραγαθήματα.
Τις ιστορίες των παλιών ξεχάσαμε
Γάιδαροι σωστοί γινήκαμε και χάσαμε
Φίλους, γνωστούς, σχοινοσυντρόφους
Για ένα crux* που βγήκε μ’ άλλους τρόπους.
Κάποτε κάποιοι μιλούσαν για βαθμοθηρία στην παιδεία
Κι ο κόσμος τους γελούσε θαρρείς και τα ‘λεγαν γι΄ αστεία
Μ’ αν συναντήσεις πλέον κανέναν από δαύτους, τους νέους αναρριχητές
‘’πες μου τι χώνεις*, να σου πω ποιός είσαι’’ θα σε ελέγξει
…σαν να σε ξέρει κι από χθες!
Εμείς, εδώ, σ’ αυτά…Κι άλλοι, γι’ άλλους, σ΄άλλα…
*χώνω: (αναρριχητική αργκό) σκαρφαλώνω δίχως συμβιβασμούς, άνευ όρων και ορίων, με περίσσεια τόλμη. Συνώνυμο: στέλνω (π.χ. Στείλ’ το ρε σκύλε!)
*crux: δύσκολο κομμάτι μιας διαδρομής
Γιάννης Πίτρης, Ιανουάριος 2019