Κλάψαμε από χαρά στις κορυφές τους. Πήραμε μαθήματα ζωής στις ορθοπλαγιές τους. Μείναμε βουβοί μπροστά στην ομορφιά τους. Πήραμε τη ζωή μας αλλιώς στα βουνά. Δεν αισθανόμαστε άραγε την ανάγκη να δώσουμε κάτι πίσω; Γιατί τώρα αυτά τα περήφανα βουνά έχουν την ανάγκη μας. Στέκουν ανυπεράσπιστα μπροστά στην καταστροφή τους. Κορυφογραμμές ισοπεδώνονται, τόνοι μπετόν πέφτουνε στις τρύπες που ανοίγουν οι εκσκαφείς που τα ξεκοιλιάζουν. Δρόμοι λεωφόροι για τους καταστροφείς της φύσης μέσα σε υποτίθεται προστατευόμενες περιοχές. Θηριώδεις ανεμογεννήτριες στήνονται στις κορυφές. Αδίστακτες εταιρείες που νοιάζονται μόνο για το εύκολο κέρδος και κυβερνήσεις από αδαή ανθρωπάκια, βρήκαν στα βουνά την τσάμπα γή για την νέα μεγάλη κερδοσκοπική φούσκα. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι τόποι, λιγότερο ανέγγιχτοι, λιγότερο πολύτιμοι και πιο κατάλληλοι για να μπουν τα αιολικά πάρκα. Λες και στις Άλπεις και στα Πυρηναία που δεν σκεφτήκανε καν να βάλουνε είναι χαζοί.
Κι εμείς; Είμαστε μόνο ματαιόδοξοι κορυφάκηδες, αδιάφοροι τουρίστες που βγάζουν selfies τα κατορθώματά τους; Τώρα που μετακομίζαμε με τον ΑΟΣ βρήκαμε στην αποθήκη ένα παλιό πανό από αυτούς που ίδρυσαν τον σύλλογο, που έγραφε: “Πως να νοιαστείς για ένα τόπο που δεν περπάτησες ποτέ”. Εμείς μ’ αυτή την περπατησιά θα πάμε.