“Πρώτος βράχος”, “Dulfer”, “Υπάρχω”, “104”, “Σεμινέ”, “Διάσειση”, “Τρύπα”, “Ξεπατωτήρι”, “59”, Συκιά”, “ε”, “7”, “53”, “Άλμα”, “Μακρύς Τοίχος”, “46”…
Λέξεις και νούμερα γεμάτα ιστορία και ιδρώτα, από μια άλλη εποχή αναρρίχησης, όταν όλες οι σχολές περνούσαν από εδώ.
Τα τελευταία χρόνια, τα 75 μπλε, τα 100 κόκκινα, τα 100 πράσινα, 4 κίτρινα περάσματα και οι 29 αναρριχητικές διαδρομές είχαν εγκαταλειφθεί στην εξαπλωτική δύναμη της φύσης, η οποία τα είχε εξαφανίσει ή θάψει με χώματα και θάμνους.
Ήρθε λοιπόν σε ένα τραπέζι ο προβληματισμός του Γιώργου Κυριακόπουλου, “και την πίστα ρε παιδιά;” οπότε το σύνθημα στον Αθηναϊκό έπεσε, οι εθελοντές ανταποκρίθηκαν και ξεκίνησε η προσπάθεια.
Στόχος μας να επέμβουμε με τέτοιο τρόπο που να μην αλλοιώσουμε αυτό που υπήρχε. Έγινε πολλή δουλειά από πολλούς εθελοντές, παλιούς και νέους, αναρριχητές και ορειβάτες με σκοπό να διαδοθεί και να μαθευτεί το ξεχασμένο αυτό πεδίο, με την πλούσια αναρριχητική ιστορία.
Το πεδίο δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να γίνει σύγχρονο γιατί συντηρεί και παρουσιάζει μια άλλη φιλοσοφία αναρρίχησης. Για τη πρωτοβουλία αυτή δεν υπήρξε καμμία έγκριση γιατί το μέρος ήταν τελείως “ζούγκλα” και ο Ταρζάν δεν βρέθηκε.
Ο Αθηναϊκός προγραμματίζει μια σειρά συναντήσεων Σεπτέμβριο και Ιανουάριο, με ελεύθερη συμμετοχή νέων αναρριχητών, με στόχο την καθιέρωση και περαιτέρω ανάδειξη του πεδίου.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πίστες του πεδίου υπάρχουν ο αναρριχητικός οδηγός του Δημήτρη Κορρέ “Αναρρίχηση κοντά στην Αθήνα” 1983 και του Δημήτρη Τιτόπουλου “Αναρρίχηση κοντά στο σπίτι σας” 2004.